Multiple Sclerose en metalen

Abstract

MS is een ziekte van het centrale zenuwstelsel (CZS) waarbij beschadigingen ontstaan in de hersenen en het ruggemerg door een fout in het afweersysteem (immuunsysteem) van het lichaam. Bij MS richt het immuunsysteem zich op het eigen centrale zenuwstelsel. MS is een ziekte die niet is te genezen. Wel zijn er behandelingen met medicijnen die de immuunreactie kunnen beïnvloeden. Omdat MS niet is te genezen zoeken veel patiënten behandelingen en therapieën buiten het reguliere medische circuit. Eén van de niet-reguliere behandelingen die door MS-patiënten wordt gebruikt is de zogenaamde chelatietherapie. Chelatietherapie is een therapie waarbij een chelator in het lichaam wordt gebracht met als doel metalen te binden en deze vervolgens uit het lichaam te verdrijven. Dit rapport geeft de resultaten weer van een literatuuronderzoek naar wetenschappelijke informatie over de effectiviteit van chelatietherapie voor MS-patiënten. Daarnaast is onderzocht wat bekend is over de mogelijke risico’s van chelatietherapie. Voor het menselijk lichaam zijn metalen grofweg in twee groepen in te delen: de essentiële metalen en de niet-essentiële metalen. Essentiële metalen zijn in het menselijk lichaam nodig bij verschillende biologische processen. Niet-essentiële metalen zijn niet nodig in het menselijk lichaam en kunnen alleen schade veroorzaken. In de wetenschappelijke literatuur is weinig gepubliceerd over concentraties van metalen in de lichamen van MS-patiënten. Hierdoor is het onduidelijk of zware metalen een belangrijke rol spelen in het ziekteproces. Er is geen wetenschappelijk bewijs van een oorzakelijk verband tussen de blootstelling aan zware metalen en het ontstaan van MS. Bij chelatietherapie vindt binding van metalen plaats in een evenwichtsituatie tussen de negatieve chelator en het positieve metaalion. Het evenwicht tussen de chelator en het metaalion kan in het lichaam op verschillende manieren worden beïnvloed. Hierdoor is de effectiviteit van chelatietherapie vaak anders dan theoretisch wordt verwacht. Er zijn een groot aantal risico’s beschreven van chelatietherapie, zoals een tekort aan essentiële metalen of mobilisatie van metalen naar de hersenen. Chelatietherapie is alleen wetenschappelijk bewezen effectief bij zwaarmetaalvergiftigingen. In de niet-reguliere geneeskunde wordt chelatietherapie bij veel meer ziekten en klachten toegepast, maar er zijn geen eenduidige resultaten die wijzen op een positief effect van chelatietherapie in de niet-reguliere geneeskunde. Vooralsnog moet geconcludeerd worden dat op basis van informatie uit de wetenschappelijke literatuur chelatietherapie geen duidelijke gezondheidswinst oplevert voor MS-patiënten. Zonder zorgvuldig medisch onderzoek voorafgaand en tijdens de behandeling kan chelatietherapie schadelijk zijn. Er is meer onderzoek nodig om de relatie tussen MS en metalen te verduidelijken. Als deze relatie opgehelderd is kan beoordeeld worden of chelatietherapie aan te bevelen is voor MS-patiënten.