‘Actori incumbit probatio’: ook waar inzake merken en modellen?: De bewijslast in merken- en modellenprocedures in de Benelux onder de loep

Abstract

Een basisprincipe van bewijsrecht is dat de partij die iets beweert (op hoofd- of tegeneis), het bewijs moet leveren van wat zij aanvoert – actori incumbit probatio. Zij draagt het bewijsrisico: slaagt zij niet in haar bewijslast, dan zal haar eis ongegrond worden verklaard. Wanneer een partij een inhoudelijk verweer ontwikkelt in reactie op de eis van een andere partij, dan is het aan die partij om te bewijzen waarom de eis van de andere partij ongegrond zou zijn. Met andere woorden, de partij die zich beroept op rechtsgevolgen van door haar gestelde feiten of rechten, draagt de bewijslast van die feiten of rechten.1 Dit zijn de principes maar uitzonderingen zijn denkbaar. Zo hoeft een partij gestelde feiten of rechten niet te bewijzen als de wederpartij deze feiten of rechten niet of niet voldoende heeft betwist, behoeven feiten en omstandigheden van algemene bekendheid, alsmede algemene ervaringsregels, geen bewijs en kan de rechter in uitzonderlijke gevallen de bewijslast verlichten of zelfs omkeren. Dat is in Nederland en België niet anders.