Abstract
Recente jurisprudentie over het Europees Aanhoudingsbevel laat een verschuiving zien in de afweging tussen rechtsbescherming (fundamentele rechten) en effectieve rechtshandhaving. Ook verschuiven de verhoudingen tussen de EU en de lidstaten. Deze ‘hogere evenwichtskunst’ vereist een derde verschuiving: naar een grotere rechtsvormende rol voor de EU-wetgever.
