Diagnostische vertraging bij longembolie

Abstract

Inleiding Op afdelingen Spoedeisende Hulp wordt de diagnose ‘longembolie’ regelmatig later dan gewenst vastgesteld of zelfs helemaal gemist. Hoe vaak deze diagnostische vertraging zich voordoet in de huisartsenpraktijk is slecht bekend. Wij onderzochten dit en keken ook welke determinanten met deze vertraging samenhangen. Methode In dit retrospectieve observationele onderzoek bekeken we in zes Nederlandse huisartsenpraktijken alle elektronische patiëntendossiers waarin een longembolie werd gerapporteerd (ICPC-code K93). Van elk dossier noteerden wij het aantal dagen tussen het eerste contact vanwege klachten die kunnen passen bij een longembolie en de uiteindelijke diagnose, de aanwezigheid van specifieke symptomen en eventuele comorbiditeit. Met behulp van logistische regressieanalyse gingen we na welke determinanten geassocieerd waren met een eventuele diagnostische vertraging. Resultaten We includeerden 128 patiënten met een bewezen longembolie. Bij 33 van hen (26%) lagen er meer dan zeven dagen tussen het eerste relevante contact en de diagnose. Factoren die samenhingen met deze diagnostische vertraging waren: leeftijd ouder dan 75 jaar (OR 5,1; 95%-BI 1,8 tot 14,1; p = 0,002) en thoracale klachten zoals pijn op de borst of pijn bij de ademhaling (OR 5,4; 95%-BI 1,9 tot 15,2; p = 0,002). Patiënten bij wie diagnostische vertraging optrad, hadden significant vaker een luchtweginfectie doorgemaakt in de voorafgaande drie maanden (13 vs. 33%; p = 0,008). Conclusie Diagnostische vertraging tussen de eerste klachtenpresentatie en de diagnose ‘longembolie’ komt frequent voor in de huisartsenpraktijk, vooral bij ouderen en wanneer thoracale klachten ontbreken.