Ogenschijnlijk mislukte Eigen Kracht-conferenties bij mensen met beperkte hulpbronnen

Abstract

Apparently failed family group conferences in client systems with limited recources Family group conferences are increasingly organized to mobilize social support for vulnerable people. Clients in public mental health care (PMHC) often have broken and faded networks, so they have limited resources to gain support from. Between the start of 2011 and mid-2012 fifteen apparently failed conferences in the PMHC setting of Groningen (the Netherlands) were analyzed. Semi structured interviews were carried out with all participants of the conferences to reveal their course. The majority of those conferences were organized as a last resort, in situations wherein professional care already had failed. Goals of the conferences were not reached as informal support was insufficiently mobilized and clients showed a lack of initiative. It appears to be difficult to break through vicious circles of paralysis with just a single conference. It is questionable if PMHC clients take benefit from conferences that have a one-sided emphasis on recovery. Widening the circle with people from other networks could probably raise new opportunities for this target group.

Ogenschijnlijk mislukte Eigen Kracht-conferenties bij mensen met beperkte hulpbronnen Eigen Kracht-conferenties (EK-c’s) worden in toenemende mate ingezet om sociale steun voor kwetsbare mensen te mobiliseren. Cliënten in de openbare geestelijke gezondheidszorg (OGGz) hebben vaak een beschadigd netwerk en daardoor weinig informele hulpbronnen. Van begin 2011 tot midden 2012 zijn vijftien als mislukt aangemerkte EK-c’s in de OGGz van de provincie Groningen geanalyseerd. Semigestructureerde interviews vonden plaats met alle deelnemers van deze conferenties om het verloop en de opbrengsten in beeld te brengen. Meerdere van de onderzochte conferenties zijn als laatste strohalm aangegrepen, in situaties waarin de reguliere hulpverlening zelf niet slaagde. Doelen van de EK-c’s werden niet behaald doordat informele steun onvoldoende werd gemobiliseerd en hoofdpersonen zelf moeilijk in de benen kwamen. Initiatiefloosheid en verlamming blijken door een enkele conferentie lastig te doorbreken. Het is de vraag of de OGGz-doelgroep gebaat is bij een eenzijdige nadruk op contactherstel wanneer hier weinig winst te behalen valt. Het is aannemelijk dat er in een te kleine vijver van informele contacten wordt gevist en dat uitbreiding van de kring met krachten van buiten het sociaal netwerk nodig is om vooruitgang met deze doelgroep te boeken.