Nooit meer een kikker kussen? Over neurosociale interventies en bestaansethiek

Abstract

Never kiss a frog again? About neurosocial interventions and existential ethics. In De Vrije wil bestaat niet [There is No Freedom of the Will] Victor Lamme pleads for neurological research into social interventions. I support his plea, but not without some critical considerations. Lamme disputes on neurological grounds the existence of a free will, but he neglects the difference between free will and freedom. As a result he exposes to risk the freedom of the individual to embrace, but also to refuse social interventions. In addition he pleads for a neurological founded utilitarian approach of the training and correction of human behaviour. However, implicitly Lamme’s view on the communicative function of the speech centre in the brain sustains neurologically the relevance of public debate on rules of behaviour and of personal freedom. It would reinforce his plea considerably if he would develop this line of argument and connect it with existential ethics (virtue ethics, care ethics) which is, as I argue, also neurological relevant as a framework for research into social interventions.

Nooit meer een kikker kussen? Over neurosociale interventies en bestaansethiek Victor Lamme pleit in De vrije wil bestaat niet voor neurologisch onderzoek naar sociale interventies. Ik val hem bij, maar plaats ook kritische kanttekeningen. Lamme betwist op neurologische gronden het bestaan van een vrije wil, maar hij veronachtzaamt het verschil tussen vrije wil en vrijheid. Daarmee zet hij de vrijheid van het individu om sociale interventies te omarmen, maar ook te weigeren, op het spel. Lamme pleit bovendien voor een neurologisch gefundeerde utilitaristische benadering van de training en correctie van menselijk gedrag. Zijn visie op de communicatieve functie van het taalcentrum in de hersenen ondersteunt echter impliciet de neurologische relevantie van het publieke debat over gedragsregels en van persoonlijke vrijheid. Het zou zijn pleidooi aanzienlijk versterken als hij dat nader zou uitwerken en daarvoor aansluiting zou zoeken bij de bestaansethiek (deugd- en zorgethiek) die, zoals ik laat zien, neurologisch net zo relevant is als kader voor onderzoek naar sociale interventies.