'Levensstijl en statusrivaliteit, emotieregulering en romantisering'

Abstract

Levensstijlen en lijfstijlen, de manieren waarop mensen hun uiterlijk en gedrag vorm en betekenis geven, houden nauw verband met machts- en statusverhoudingen. Dit verband was in vroeger eeuwen dwingender: "In 1666 Samuel Pepys tells how the King decided that he had discovered the finest style for all times, he would never change it and it would never change... so he decreed this the style, and it became the style." Een dergelijke koninklijke macht en status ontbreekt in de twintigste eeuw, althans in het Westen. Daarentegen komt het verlangen naar een dergelijk dwingend verband tussen macht, status en stijl nog wel degelijk voor. Soms vindt dat verlangen zelfs vertolking in 'koninklijke' pretenties, bijvoorbeeld in de kunsten. Volgens een kenner van De Stijl "krijgt dit woord, voorafgegaan door het bepaald lidwoord 'de', de assertieve kwaliteit die suggereert dat het hier op zijn minst gaat om de beste, en mogelijk zelfs de enige stijl die bruikbaar was in de moderne kunst en cultuur." En in de jaren vijftig waren er opnieuw velen, zeker niet de geringsten, "[who] believed, along with the artists, that Abstract Expressionism was the final form, that painting had at last gone extra-atmospheric, into outer space, into a universe of pure forms and pure colors." Op die ijle hoogten van Schoonheid5, lijkt rivaliteit of competitie tussen stijlen geen bestaansrecht te hebben en wordt het zoeken naar verbanden tussen de verhoudingen waarin mensen leven en hun smaak of stijl ervaren als een smakeloze en cynische reductie. Maar, dergelijke geïdealiseerde, abstracte en absolute hoogten zijn 'gezuiverd' van mensen - 'a universe of pure forms and pure colors'. In het leven op aarde is de stijlcompetitie zodanig geïntensiveerd dat zij een vast nummer in de strijd om status en macht is geworden, en stijl een soort steno voor status en distinctie: de stijl van lijf en leven, van de omgang met elkaar en zichzelf klasseert.