Steunharten, tijdelijk of blijvend? / Jaap R. Lahpor ; Beeld en getal / Lex A. van Herwerden

Abstract

Steunharten, tijdelijk of blijvend? In 1969 vond er in Houston, Texas een ruzie plaats tussen 2 gerenommeerde hartchirurgen, een ruzie die zou ontaarden in een historische vete. De oorzaak was de eerste klinische implantatie van een kunsthart als overbrugging naar een harttransplantatie. De betrokken chirurgen waren Dr. Denton Cooley en Dr. Michael DeBakey. Eerstgenoemde had volgens Dr. DeBakey het prototype van een kunsthart, dat hij samen met Dr. Liotta had ontwikkeld, zonder overleg en zonder toestemming uit het laboratorium gehaald en geïmplanteerd bij een 47-jarige hartpatiënt. Hoewel de implantatie succesvol kon worden genoemd, overleed de patiënt 65 uur later tijdens een harttransplantatie. Het heeft bijna 40 jaar geduurd, voordat beide heren deze vete hebben bijgelegd. Zij hadden toen de respectabele leeftijd van 87 en 99 jaar. De hele geschiedenis van de toepassing van implanteerbare steunharten in Utrecht, die ik hierna uit de doeken zal trachten te doen, heeft in het licht gestaan van deze historische gebeurtenis. Dat je ook zonder een ruzie je naam kunt verbinden aan de ontwikkeling van kunstorganen heeft onze beroemde landgenoot Dr. Willem Kolff bewezen, de uitvinder van de kunstnier. Hij stond ook aan de wieg van het eerste succesvolle pneumatische kunsthart, de Jarvik-7. Beeld en getal De kleine jongen loopt snel voor ons uit om te zien wat er achter de berg is en ziet dat daarachter een volgende berg is, even raadselachtig als de vorige. Verwondering en nieuwsgierigheid. Ook voor wetenschapsbeoefening is dit de drijvende kracht. Onderzoek en vernieuwing zijn als een bergwandeling: het is aangenaam, de vergezichten adembenemend en af en toe beleef je de schok van iets geheel nieuws. Vergeleken met de wereld van het kind is de schaal van het spel groter. De mogelijkheid om verwondering en nieuwsgierigheid in het dagelijks werk te integreren, is de unieke dimensie van het academisch ziekenhuis.