Abstract
De huren van particuliere appartementen in New York zijn
praktisch onbetaalbaar voor middeninkomens. De sociale huursector
biedt nauwelijks soelaas. Grote flatcomplexen van
institutionele beleggers, gebouwd met subsidies en bedoeld voor
deze groep, worden steeds vaker opgekocht door private partijen.
Daarmee snijdt de stad zich lelijk in de vingers
