Natuur- en milieu-educatie, tussen beleven en overleven : een cultuurpedagogisch vraagstuk

Abstract

Er zijn in de natuur- en milieu-educatie twee wegen te onderkennen. De eerste weg vertrekt vanuit de beleving van de natuur, de andere vanuit de wetenschappelijk-technische oplossing van milieuproblemen. In mijn bijdrage wil ik duidelijk maken dat binnen de natuur- en milieu-educatie deze beide benaderingen elkaar niet kunnen missen. Het probleem is evenwel dat natuurbeleving plaatsvindt op een andere, kleinere ruimtelijke schaal dan de schaal waarop milieuproblemen spelen. De vraag is dan hoe beide bij elkaar te houden zijn. Door de keuze voor een levensechte beschrijving van de natuur (waarbij ik verwijs naar het legendarische werk van Heimans en Thijsse) is het mogelijk om beide benaderingen toch op eenzelfde schaalniveau bij elkaar te houden.

In Dutch environmental education there are two different practices to be discern. The first focusses on environmental perception of natural phenomena. Children should personally go into the natural environment and learn to appreciate this environment as it is. The other practice follows the way of science and technology. Along this way children should learn how to solve environmental problems in a technical manner. In the article I have argued that both ways need one another. When one way is forgotten, there is no real education. Problematic however is that both ways have there own spacial scales. Environmental problems are often of a regional, national or a global scale and environmental perception is always on a local scale. Therefor it is important to have the proper environmental literature that can replace the personal presence in the environmental perception and that can conserve the spacial scale of the environmental problems. This way both the appreciation of the environment and the ability of solving environmental problems may be conserved in the environmental education.