Eclipseos solis totalis cum mora, d. 12 maji 1706, horis autem: in Europa celebratæ geographica repræsentatio, in: qua centralis umbræ tractus ac reliquæ magnitudaes suis locis competentes, ex illustrium virorum observationibus deductæ, per areus parallelos, ceu digitorium singulorum indices

Abstract

Een bijzondere kaart, waarop wordt aangegeven hoe de zonsverduistering van 12 mei 1706 vanuit verschillende delen van Europa zichtbaar was. De stippellijnen geven de grootte (magnitude) aan van de maximale verduistering, uitgedrukt volgens een schaal die van nul (geen verduistering) tot twaalf (zon totaal verduisterd) loopt. De totaliteitszone liep van de Straat van Gibraltar over Spanje, Frankrijk, Centraal Europa, Polen, Noord Rusland en eindigde in Siberië. De Schenk-kaart is gebaseerd op een vergelijkbare kaart, die werd ontworpen door de Nurembergse sterrenkundige Johann Gabriel Doppelmayr en in 1707 werd uitgegeven door de Nurembergse uitgever Johann Baptist Homann. Petrus Schenk sr. voegde hierbij een verklarend schema aan de linkerzijde toe die werd ontleend aan een andere Doppelmayr/Homann-kaart, welke ook in 1707 verscheen. Verder plaatste hij naast IJsland nog een klein wereldkaartje met verdere bijzonderheden over dezelfde zonsverduistering berekend door de Amsterdamse wiskundige Simon van der Moolen. Er bestaan twee staten van deze eclipskaart. De eerste verscheen vermoedelijk kort na de Doppelmayr/Homann-kaart werd uitgegeven door Petrus Schenk sr. De tweede staat (hier afgebeeld) verscheen vermoedelijk in of kort voor 1715 en werd uitgegeven door Petrus Schenk jr. Hierbij is het bijkaartje naast IJsland vervangen door een met de zichtbaarheid van de zonsverduistering van 3 mei 1715 volgens de berekening van Simon van der Moolen. De Homann/Schenk-kaarten zijn niet de vroegste voorbeelden van eclipskaarten. De Frans-Italiaanse sterrenkundige Jean-Dominique Cassini publiceerde in 1700 al een eenvoudige kaart over de zichtbaarheid van de zonsverduistering van 23 september 1699. De Amsterdamse wiskundigen Andreas van Lugtenburg en Simon van der Moolen publiceerden in 1706 eenvoudige wereldkaarten over de zichtbaarheid van de zonsverduistering van 12 mei later in dat jaar.