De uitwerking van Heideggers notie van menselijke waardigheid op mensenrechten

Abstract

De Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens (UVRM) is gegrond in de veronderstelling dat ieder mens innerlijke waardigheid bezit. Op grond van deze innerlijke waardigheid heeft ieder individu rechten en plichten zodat deze waardigheid kan worden beschermd. De grondslag hiervan wordt niet in de mensenrechtenverklaring gespecificeerd maar sluit perfect aan op het idee van Kant. Hij stelt dat ieder rationeel wezen waardigheid bezit op grond van zijn capaciteit de wil te besturen (dit vormt bij Kant de natuur van de mens). Heidegger levert kritiek op het idee dat de natuur van de mens eruit bestaat dat hij autonomie uitoefent over zijn wil. Heidegger stelt dat de natuur van de mens eruit bestaat dat hij het vermogen heeft om krachtens het denken betekenis te geven aan alles wat is. Het denken van de mens wordt echter beïnvloed door de drang om alles op theoretische wijze van betekenis te voorzien. Heidegger stelt dat de waardigheid van de mens eruit bestaat dat hij de wereld ook op andere manieren van betekenis kan voorzien. Op grond van deze notie van waardigheid worden twee gevolgen die dit heeft voor mensenrechten besproken. Ten eerste het idee dat waardigheid niet onvoorwaardelijk is maar verworven kan worden. En ten tweede dat er uit deze notie van waardigheid geen rechten maar plichten voortvloeien.