La La Land: Een imitatie van de klassieke Hollywoodmusicalfilm?

Abstract

LA LA LAND, de award-winnende musicalfilm uit 2016 van Damien Chazelle refereert volgens filmonderzoeker David Bordwell en verschillende recensenten naar de klassieke Hollywoodperiode. Dit is volgens hen terug te zien in de verschillende stijlelementen van de film. Om te kunnen onderzoeken in hoeverre de film refereert naar de klassieke Hollywoodmusicalfilms wordt de theorie van filmonderzoeker Rick Altman gebruikt. Zijn theorie stelt dat de dualistische structuur het belangrijkste kenmerk is voor de Amerikaanse musicalfilm en spreekt over een male-female duality die als rode draad door de musicalfilm fungeert. Deze structuur is volgens hem terug te zien in verschillende elementen, namelijk in de setting, de shotselectie, de muziek en de dans. Door te analyseren hoe de dansscènes in LA LA LAND uitdrukking geven aan de relatie tussen de mannelijke en vrouwelijke protagonist, kan worden vastgesteld hoe dit zich verhoudt tot de klassieke functie zoals Altman die in zijn theorie beschrijft. Door het samenspel van de vier elementen in de dansscènes van LA LA LAND te analyseren blijkt dat de dualiteit tussen de twee hoofdpersonages zichtbaar is in de dansscènes. Dit wordt uitgedrukt in de vormgeving van deze elementen, zoals de manier waarop de personages in de ruimte zijn gepositioneerd of hoe ze in beeld worden gebracht door de cameravoering. De muziek en dans ondersteunen daarbij het gevoel van de personages. Binnen de relatie is er sprake van het aantrekken en afstoten tussen de protagonisten waarbij ze niet alleen als koppel worden vormgegeven, maar ook in strijd met elkaar zijn. Daarnaast blijkt er in de dansscènes van LA LA LAND nog een vorm van dualiteit zichtbaar te zijn, namelijk op het niveau van het individu versus “de groep”. De verhouding tussen deze relatie is afgeleid van het thema in de film waarin iedereen reikt naar de top van een carrière in Hollywood. Dit is onder andere terug te zien in de symbolische weergave van de setting en de verhouding tussen de positie van de personages en de ruimte. Al met al kan er dus gezegd worden dat er in LA LA LAND een duidelijke dualistische structuur aanwezig is die overeenkomt met de klassieke functie, maar dat deze structuur in LA LA LAND niet alleen zichtbaar is op het niveau van de mannelijk een vrouwelijke protagonist. In die zin zou gesteld kunnen worden dat LA LA LAND afwijkt van de klassieke Hollywoodmusicalfilms, omdat dit is een andere vorm van dualiteit is dan waar Altman op doelt.