Externaliserend probleemgedrag bij jongeren na ouderlijke scheiding: De rol van gezinssamenstelling

Abstract

Achtergrond: Eerder onderzoek toont consistent aan dat er een verband is tussen ouderlijke scheiding en externaliserend probleemgedrag bij jongeren. Er is minder duidelijkheid over de mogelijke rol die gezinssamenstelling na scheiding speelt in dit verband. Bestaand onderzoek laat inconsistente bevindingen zien wat betreft de rol van veranderende gezinssamenstelling in externaliserend probleemgedrag na ouderlijke scheiding. Doel: Het doel van het huidige onderzoek is het nagaan van de specifieke rol van gezinssamenstelling (of ouders wel of geen nieuwe partner hebben) na scheiding in de ontwikkeling van externaliserend probleemgedrag bij jongeren. Aangezien deze relatie mogelijk afhankelijk is van de contactfrequentie met ouders, wordt dit meegenomen in de analyses. Methode: Het bestaande cross-sequentiële databestand ‘Scholieren & Gezinnen 2013’ is gebruikt. De steekproef betrof 371 jongeren in de leeftijd van 12 tot 16 jaar waarvan de ouders zijn gescheiden. Externaliserend probleemgedrag is onderzocht aan de hand van verkorte versies van de Direct and Indirect Aggression Scales (DIAS) en de Delinquentie Zelfrapportagelijst. Resultaten: Multipele regressieanalyses laten geen verschillen in agressie en delinquentie zien tussen adolescenten waarvan beide ouders geen nieuwe partner hebben, waarvan één ouder een nieuwe partner heeft en waarvan beide ouders een nieuwe partner hebben. De resultaten zijn niet afhankelijk van de contactfrequentie met ouders. Conclusie: Veranderende gezinssamenstelling hangt niet direct samen met externaliserend probleemgedrag bij jongeren. Toekomstig onderzoek dient inzichtelijk te maken welke factoren van invloed zijn op een mogelijk verband tussen gezinssamenstelling en externaliserend probleemgedrag na scheiding.