Jihad in eigen land: over de stiefkinderen van de maatschappij

Abstract

Jihad. Letterlijk: je inzetten. Als de godsdienstige betekenis weggelaten zou worden, zou iedereen in wezen een jihadist kunnen zijn. Inzetten voor een studie bijvoorbeeld of inzetten voor een goed doel. Jihad in religieuze context omvat nog steeds vele betekenissen. De doorsnee Nederlander zal bij jihad echter ten onrechte enkel en alleen denken aan onthoofdingen, schietpartijen, zelfmoordacties en Syriëgangers. De afgelopen jaren lijkt de angst voor het islamitisch terrorisme te groeien. Verscheidene veiligheidsmaatregelen werden afgekondigd en aangescherpt. Ook werd door de media vastgesteld in welke regio s er sprake zouden zijn van jihad-netwerken. In regio Arnhem-Nijmegen zou zo n netwerk bestaan. De Nederlandse premier Mark Rutte verklaarde, als enige partijvoorzitter, bij een provinciaal verkiezingsdebat in maart 2015, dat uitgereisde jihadisten beter daar kunnen sneuvelen, dan terugkeren naar Nederland. Maar, als Syrië de eindbestemming is, wat was dan het vertrekpunt? Deze scriptie beschrijft hoe moslimjongeren uit Arnhem het leven in Nederland ervaren, ook jongeren met zogenaamde banden met de Islamitische Staat. Jongeren die, de woorden van premier Rutte herhalend, beter daar kunnen sneuvelen, dan terugkeren naar Nederland. De stiefkinderen van onze maatschappij. Deze thesis volgt de jongeren in drie werelden: drie verbeelde werelden waar deze moslimjongeren afwijzing ervaren. In de wereldgeschiedenis, in de media en in het dagelijks leven. De jongeren vertellen over hun dagelijkse strijd tegen racisme, ignorance en white-surpremacy in Nederland, wat zich resulteert in een zoektocht naar home-making en belonging in het land van geboorte. Zij moeten altijd een stapje extra zetten. Hoe is het om nu als moslim op te groeien in Arnhem? Het antwoord laat zich het best beschrijven als een dagelijkse jihad in eigen land.