Abstract
Dit onderzoek brengt in kaart op welke manier verschillende perspectieven op het verleden worden
geconstrueerd in de documentaire STORIES WE TELL van Sarah Polley. Deze documentaire is een family
portrait documentary. Lane gaat hier op in door middel van een analyse van vier documentaires
binnen dit genre. Uit zijn onderzoek zijn twee kenmerken
... read more
van dit soort documentaire herleid,
namelijk: de inzet van verschillende materialen en het benadrukken van subjectiviteit. In STORIES WE
TELL worden dialogen, voice-overs, home videos, faux home videos en het in beeld brengen van het
proces van filmmaken ingezet om het verhaal van de moeder van de filmmaakster te vertellen. Uit de
analyse blijkt dat de verschillende materialen elkaar afwisselen in de documentaire en zo gelijktijdig
bijdragen aan het verhaal dat de filmmaker wil vertellen. Binnen deze ingezette materialen wordt
subjectiviteit benadrukt door het aantonen van het filmproces, het maakproces van de faux home
videos en het geleidelijk naar voren komen van Polley als zowel filmmaakster als onderwerp van de
documentaire. Daarnaast ontstaat er door het afwisselend tonen van de verschillende materialen
een dialoog tussen verschillende perspectieven op het verleden. Hiermee maakt Polley de kijker
bewust van het feit dat er verschillende versies van historische waarheid bestaan die gevormd
worden door individuele perceptie. Door de intensiviteit waarmee subjectiviteit wordt benadrukt, kan
de documentaire gezien worden als commentaar op zichzelf. Enerzijds wil Polley haar
familieverleden verbeelden door middel van de documentaire, terwijl ze in de documentaire
aantoont dat een eenzijdige weergave van het verleden niet mogelijk is. Met betrekking tot de
hoofdvraag van dit onderzoek wordt tot de conclusie gekomen dat de constructie van verschillende
perspectieven op het verleden gebaseerd is op het idee dat een documentaire nooit de absolute
historische waarheid kan aantonen. In de documentaire worden de filmische middelen ingezet als
puzzelstukjes die in relatie tot elkaar het overstijgende verhaal van de familie vertellen. Door geen
groter gewicht te geven aan een bepaald perspectief ten opzichte van de andere perspectieven
wordt de kijker niet in een bepaalde richting geleid. De documentaire lijkt zelfs te suggereren dat alle
versies als onderdeel van de waarheid kunnen worden aangenomen. Hierdoor wordt uitgedragen dat
een eenzijdige samenhangende versie van absolute historische waarheid niet bestaat. De
documentaire is daarmee niet alleen een representatie van een familieverleden maar tevens een
reflectie op historische waarheid.
show less