De constructie van perspectieven op het verleden in STORIES WE TELL

Abstract

Dit onderzoek brengt in kaart op welke manier verschillende perspectieven op het verleden worden geconstrueerd in de documentaire STORIES WE TELL van Sarah Polley. Deze documentaire is een family portrait documentary. Lane gaat hier op in door middel van een analyse van vier documentaires binnen dit genre. Uit zijn onderzoek zijn twee kenmerken van dit soort documentaire herleid, namelijk: de inzet van verschillende materialen en het benadrukken van subjectiviteit. In STORIES WE TELL worden dialogen, voice-overs, home videos, faux home videos en het in beeld brengen van het proces van filmmaken ingezet om het verhaal van de moeder van de filmmaakster te vertellen. Uit de analyse blijkt dat de verschillende materialen elkaar afwisselen in de documentaire en zo gelijktijdig bijdragen aan het verhaal dat de filmmaker wil vertellen. Binnen deze ingezette materialen wordt subjectiviteit benadrukt door het aantonen van het filmproces, het maakproces van de faux home videos en het geleidelijk naar voren komen van Polley als zowel filmmaakster als onderwerp van de documentaire. Daarnaast ontstaat er door het afwisselend tonen van de verschillende materialen een dialoog tussen verschillende perspectieven op het verleden. Hiermee maakt Polley de kijker bewust van het feit dat er verschillende versies van historische waarheid bestaan die gevormd worden door individuele perceptie. Door de intensiviteit waarmee subjectiviteit wordt benadrukt, kan de documentaire gezien worden als commentaar op zichzelf. Enerzijds wil Polley haar familieverleden verbeelden door middel van de documentaire, terwijl ze in de documentaire aantoont dat een eenzijdige weergave van het verleden niet mogelijk is. Met betrekking tot de hoofdvraag van dit onderzoek wordt tot de conclusie gekomen dat de constructie van verschillende perspectieven op het verleden gebaseerd is op het idee dat een documentaire nooit de absolute historische waarheid kan aantonen. In de documentaire worden de filmische middelen ingezet als puzzelstukjes die in relatie tot elkaar het overstijgende verhaal van de familie vertellen. Door geen groter gewicht te geven aan een bepaald perspectief ten opzichte van de andere perspectieven wordt de kijker niet in een bepaalde richting geleid. De documentaire lijkt zelfs te suggereren dat alle versies als onderdeel van de waarheid kunnen worden aangenomen. Hierdoor wordt uitgedragen dat een eenzijdige samenhangende versie van absolute historische waarheid niet bestaat. De documentaire is daarmee niet alleen een representatie van een familieverleden maar tevens een reflectie op historische waarheid.