Europa en het Arabisch-Israëlisch conflict: de echo van Venetië

Abstract

Over het Arabisch-Israëlisch conflict is veel gezegd en geschreven, over de rol van de Europese Unie ten opzichte van dit conflict een stuk minder. Een van de auteurs die zich hier wel mee heeft beziggehouden is Joel Peters, in zijn Europe and the Israel-Palestinian peace process: the urgency of now stelt hij een aantal zaken. Ten eerste is er volgens hem rond 2000 een omslagpunt geweest wat betreft de Europese framing omtrent het conflict. Voor 2000 werd de framing gedomineerd door termen als rechten en gerechtigheid, mogelijkheden en hoop. Na 2000 maakten deze frames plaats voor een termen van risico, gevaar en noodzakelijkheid. Er is volgens Peters in deze periode sprake van een zekere urgentie vanuit Europees perspectief vanwege de eigen veiligheidsbelangen. Ten slotte stelt Peters dat deze discoursverandering ook heeft gezorgd voor een verandering in de beleidsuitvoering. Costanza Musu stelt echter dat het beleid al op een eerder moment een verandering heeft doorgemaakt, namelijk in de vroege jaren negentig. In dit onderzoek is er door middel van een vergelijking van gehanteerde frames en gebruikte beleidsmiddelen gekeken naar Peters stellingen. Uit dit onderzoek blijkt dat hoewel Peters gedeeltelijk gelijk lijkt te hebben qua framing er de nodige op- of aanmerkingen zijn te plaatsen. Daarnaast is het zo dat er qua beleid heel wat te zeggen is voor de stelling van Musu. Peters stelt de zaken te rechtdoorzee voor of schiet tekort in zijn beargumentering. Er is ten eerste niet zozeer sprake van een omslagpunt in framing, maar van een uitbreiding. Daarnaast lijkt het beleid zoals genoemd al eerder veranderd. Het verband tussen de urgentie en de Europese veiligheidsbelangen wordt onvoldoende onderbouwd, evenals het vermeende verband tussen de Europese veiligheidsbelangen en de verandering in gebruikte beleidsmiddelen.