Doodspollutie en Postmortale Mishandeling bij de Romeinen: een paradox nader bekeken

Abstract

Het Romeinse geloof in doodspollutie - het idee dat de dood vervuiling en verontreiniging met zich meebrengt - lijkt een groot contrast te vormen met de praktijk van lijkenmishandeling, die niet zelden voorkwam bij de Romeinen. In deze scriptie wordt dieper ingegaan op zowel het theoretische aspect van deze paradox (Romeinse opvattingen omtrent de dood en doodspollutie) als het praktische aspect (rituelen omtrent omgang met doden en de dood enerzijds en verschillende vormen en voorbeelden van lijkenmishandeling anderzijds). De periode die belicht wordt is die van ca. 200 voor Christus tot 100 na Christus en waar mogelijk wordt onderscheid gemaakt tussen meer en minder bedeelde Romeinen. Ten slotte is een casus opgenomen die die grafschennis en lijkenmishandeling van Marius door Sulla betreft. Het doel van deze scriptie is het uitbreiden van de manier waarop gekeken wordt naar het concept van doodspollutie, maar vooral ook het aantonen dat de onderdelen van de paradox niet zo tegenstrijdig zijn als deze in eerste opzicht lijken.