‘Beside the participants, there is no audience’? De invloed van het gebruik van digitale middelen in het Van Gogh Museum op het tot strand brengen van een participatory digital culture.

Abstract

Het museum functioneert niet langer als opslagplaats die een educatieve functie heeft en het verleden ‘viert’, maar als een beheerplaats van erfgoed waar het publiek gezamenlijk kan leren. De autoriteit van louter de academisch geschoolde historicus staat in het geding. Ook de inbreng van de leek in het zin- en betekenisgevingsproces aan het verleden wordt van steeds groter belang. Erfgoed is constant in beweging om zich aan te passen aan de eisen, wensen en verlangens van het publiek. Hoewel het gebruik van digitale middelen binnen en buiten de muren van het museum veel voordelen biedt op educatief vlak en een hoge amusementswaarde heeft, is er vanwege het gebrek aan sociale interactie geen sprake van het tot stand brengen van een echt wederkerige relatie tussen het publiek onderling en tussen het museum en het publiek. Er lijken wat het functioneren van het museum betreft meer ontwikkelingen gaande op het gebied van het betrekken van de bezoeker, bij het teweeg brengen van een sterker gevoel van verbondenheid met het museum en bij het wekken van interesse voor het verleden, dan dat het museum daadwerkelijk een gevoel van wederkerigheid teweeg brengt.