Vergelijking van twee Nederlandse non-woord repetitietaken bij kinderen met SLI

Abstract

Doel: In deze studie wordt de diagnostische bruikbaarheid van twee Nederlandse non-woord repetitietaken onderzocht en factoren die NWR prestaties mogelijk beïnvloeden. Methode: Voor het quasi-experiment zijn data verzameld van kinderen met SLI (N = 7, gemiddelde leeftijd: 77 maanden) en kinderen met een normale ontwikkeling (N = 7, gemiddelde leeftijd: 79 maanden). NWR prestaties zijn gemeten met de diagnostisch gebruikte test voor Pseudowoorden uit de ‘Schlichting test voor Taalproductie-II’ (STTP-II-PsW; Schlichting & Lutje Spelberg, 2010) en de NWR taak van Rispens & Baker (NWR R&B, 2012) die voor wetenschappelijke doeleinden wordt gebruikt. De samenhang tussen NWR prestaties en de passieve woordenschat, de lees- en spellingsvaardigheid en pragmatische aspecten is geanalyseerd. In de kwalitatieve analyse zijn de effecten van non-woordlengte, articulatorische complexiteit en fonotactische waarschijnlijkheid op NWR prestaties onderzocht. Resultaten: Kinderen met SLI presteren op beide NWR taken significant zwakker dan kinderen met een normale ontwikkeling. NWR prestaties op de STTP-II-PsW hangen samen met de passieve woordenschat van een kind en prestaties op de NWR R&B correleren met uitkomsten op een spellingstaak. In de kwalitatieve analyse wordt consistent een effect van ‘test’ gevonden, waarbij zowel de SLI-groep als de controlegroep beter presteren op de STTP-II-PsW dan op de NWR R&B. Beide groepen kinderen ondervinden een effect van non-woordlengte waarbij korte non-woorden (1-2 syllaben) gemakkelijker zijn dan lange non-woorden (3-6 syllaben). In de NWR R&B worden kinderen met SLI in grotere mate beïnvloed door het lengteeffect dan leeftijdsgenoten met een normale ontwikkeling. De non-woorden in de STTP-II-PsW zijn articulatorisch complexer maar hebben een hogere gemiddelde fonotactische waarschijnlijkheid dan de items in de NWR R&B. Het effect van articulatorische complexiteit en fonotactische waarschijnlijkheid van de non-woorden is overeenkomstig in beide groepen. Conclusie: Zowel de STTP-II-PsW als de NWR taak van Rispens & Baker onderscheiden kinderen met een taalstoornis van kinderen met een normale ontwikkeling. Voor beide groepen kinderen is de STTP-II-PsW gemakkelijker dan de NWR taak van Rispens & Baker terwijl de taken overeenkomstig discrimineren. Aanbevelingen: Aangezien de STTP-II-PsW kindvriendelijker is, makkelijker en sneller af te nemen en even goed discrimineert als de NWR R&B heeft deze test de voorkeur in de klinische praktijk. Omdat de kans op bias kleiner is in de NWR R&B omdat non-woorden gecontroleerd zijn op fonotactische waarschijnlijkheid en de invloed van lexicale en/of sublexicale factoren minimaal is heeft de NWR R&B de voorkeur voor wetenschappelijk onderzoek.