Humanitaire redenen of nationaal belang? Analyse van de Duitse 'Alleingang' in het erkennen van de Kroatische onafhankelijkheid in 1991.

Abstract

Op 23 december 1991 werd Kroatië erkend als onafhankelijke staat door Duitsland, terwijl andere Europese lidstaten een dergelijk besluit pas maakten op 15 januari 1992. Gedurende de aanloop naar de erkenning nam Duitsland een prominente rol in als voorstander van het Kroatische streven onder het mom van zelfbeschikkingsrecht waar Duitsland zelf haar eenwording aan te danken had. Desondanks bewijst de serie aan gebeurtenissen in het ontbindende Joegoslavië tussen 1989 en 1991 dat de Duitse positie zich stoelde op tegenstrijdige en zwakke argumentatie. Toch genoot de Kroatische onafhankelijkheid in deze periode prioriteit boven een gezamenlijk Europees Buitenlands- en Veiligheidsbeleid. Enerzijds vindt er in dit onderzoek een ontkrachting plaats van de zelfbeschikkingsargumentatie, anderzijds wordt er gekeken naar de Duitse nationale belangen in haar historische context die de Duitse positie mogelijkerwijs kunnen verklaren. Het onderzoek heeft plaatsgevonden aan de hand van twee cases: 'Aanloop naar en uitroepen van de Republiek Servisch Krajina in 1991' en 'Onafhankelijkheidsverklaring Kroatië'.